vlierbessen siroop

eindelijk eindelijk ben ik zo georganiseerd dat ik de schermen op tijd heb weten te plukken. dat is nl nogal een uitdaging - een mens moet tijd hebben om te plukken, de juiste plek weten te vinden waar voldoende van die dingen bloeien en er geen auto's langs rijden, het moet een paar dagen niet geregend hebben en een lekker zonnetje en dan moet een mens ook nog 48 uur op ongeveer dezelfde plek wezen voor het hele proces van vlierbessensiroop maken. pfieuw! ik geef het u te doen.

vandaag was ik op visite bij vrienden die een 'landje' hebben. hartstikke dol, echt zo'n totaal overgroeide wildernis van zo'n 6 hectare waar de kids niet verdwalen omdat er overal zoveel brandnetels en bramen staan dat ze braaf op de drie vierkante meter aan het begin blijven. daar zag ik in de verte de vlieren welig tieren. ha! zei ik en ging onmiddelijk asociaal met een tas en snoeischaar het veld in op vlierbloemenjacht.

36 buitelingen in onverwachte kuilen, door prikkende bramen en onder de brandnetelblaren later was ik wel mooi een grote dikke plastic tas met vlierbloemen rijker. het hele huis is nu gedrenkt in de heerlijk subtiele geur van vlierbloesem. ik maak er dit jaar geen vlierbloesemchampagne van, alleen siroop - verukkelijk met prikwater, een ijsklontje & blaadje munt. niet veel mensen maken het met sinaasappel maar het schijnt dat dat het geheel echt totaal niet te versmaden maakt - dus daar zijn we dit jaar dan maar voor gegaan. ik kan niet wachten tot ik mijn eerste glaasje kan proeven!

my lovely postie brightens up my day...

onder moeder's vleugels

eldest has a tendency to panic when i should be around but she cannot see me. this panic expresses itself as a massive howl, big tears that refuse to be dried for at least 5 full minutes, with quite a bit of gentler sobbing to follow. i heard such a howl the other day in the supermarket. she and youngest had run off in an attempt to hide from me and i merrily went on to the vegetables isle, knowing that youngest usually finds me and if not, then i'll find them easily enough.
howl!!
(ah - had forgotten eldest does not feel quite as confident just yet)
so i explained that honestly there is nothing to worry about, you must just search all the isles systematically and also, i will always find you and if you really are scared or worried or you really cannot find me despite searching very carefully, then you can always ask the people in the orange & brown outfits to talk through the microphone and tell me i need to come & collect you - and then they will tell me where they are with you, and then i will come and find you. OK? ok. eldest sniffed, calmed down now, but remained close by my side for the remainder of the shopping expedition.

i should have seen it coming...

youngest, as usual, clearly had had his ears peeled when i was having my little chat with eldest.
next thing i know, person in orange & brown outfit comes up to me, points at eldest, and asks: 'do you have another one of those?'

gawd! of course. youngest had immediately concluded this whole idea of mama being summoned up via microphone was mega exiting & he decided to try it out straight away. he had basically raced to the other side of the supermarket, beamed at orange & brown person and told her he'd lost his mummy. not quite as convincing as the howling for some reason...